Afmetingen van bestaande nesten

  • De viskist die wij destijds op de zusterflat hadden staan [zie foto rechts] was er een van het model: 40 kg - met afwateringsgaten en meet: 80 x 45 x 27 cm (L x B x H). Hij is gevuld met ca. 20 l. zand en ca. 40 l. gewassen vijvergrind.
  • De nestkast op de toren van De Mortel [zie foto onder] is gemaakt van Trespa.
    Hij meet 100 x 55 x 50/60 cm (B x D x H). Op de bodem ligt ca. 8 cm grind.

Wat links voor hen die zelf een Slechtvalknestkast willen bouwen of ophangen:

Advies

  • Overleg voordat je gaat bouwen en/of plaatsen eerst even met de Werkgroep Roofvogels Nederland en bespreek jouw specifieke situatie en wensen.
  • Maak een beheersplan waarin minstens beschreven is wie de eindverantwoordelijke (beheerder) is voor de nestkast, wie hem in de gaten gaat houden, hem jaarlijks schoon gaat maken en wie er actie onderneemt als er met de Slechtvalken iets mis gaat of als de jongen - die er hopelijk in komen - geringd moeten worden.
  • Zet op de kast een telefoonnummer van die beheerder.
  • En vooral: geniet van de Valken!

Ik had er weinig vertrouwen in. Vrijdag de dertiende. Dat leek - in elk geval bij het eerste Sperwernest - aardig te gaan kloppen. Ik zag helemaal niets. Geen oudervogel en geen teken van leven op het nest. Gisteren kreeg Hans ook het idee dat het nest verlaten was. Maar hoe anders bleek het even later te zijn. Ik hoorde plots gekekker. Prooi-overdracht volgens mij. En jawel, het vrouwtje kwam naar het nest en maakte voederbewegingen. Je ziet er vrijwel niets van, maar toch kreeg ik wat wits in het vizier. Jongen! Dus toch! Toen het vrouwtje even later een behoorlijk eindje weg ging zitten wachthouden en daarna verdween, ontdekte ik dat je van die afstand redelijk achter in het nest kon kijken. En toen zag ik ze, dankzij het zonnetje op het dons-wit. Minstens drie al redelijk grote jongen volgens mij. Tel maar mee op de foto's. Geluk dus op de dertiende. Als dat maar zo blijft!

 

Na de Torenvalken zijn we nog even een rondje door de regio gaan maken. Te beginnen bij de Ransuilen in Rijswijk. Daar troffen wij onder andere deze takkeling. Of die zit te geeuwen of zijn tong tegen ons zit uit te steken weet ik niet, maar het leverde wél de enig bruikbare foto's van deze sessie op. De rest was takkezooi of onder- dan wel overbelicht. Lastig.

Daarna naar de Slechtvalken in Leyenburg. Daar kwam mijn camera helemaal niet aan te pas. De drie jongelingen zaten namelijk aan de schaduwkant van de zusterflat. Het vrouwtje dutte wél lekker in het zonnetje, maar een écht fotogenieke pose was dat nou ook weer niet. Later beter wellicht.

Tot slot troffen wij de Boomvalken in het Statenkwartier niet thuis. Arno had 's ochtends het vrouwtje er wél op het nest zien zitten en het mannetje ernaast, maar wij zagen ze niet of over het hoofd.

Je kunt niet altijd mazzel hebben, toch?

De jonge Ransuilen in Rijswijk hadden evenveel belangstelling in ons, als wij in hen. Deze takkeling draait bijkans zijn kop van zijn romp om mij van alle kanten te kunnen bekijken. Koddig om te zien.

De overige beesten zaten te verscholen om leuke plaatjes aan over te houden, maar we zagen ze wel. Weer acht in totaal. Nu alleen in een andere samenstelling. Vier takkelingen en een volwassen exemplaar op de begraafplaats en twee plus een ouder op het aangrenzende volkstuinencomplex.

Benieuwd wat John ervan heeft kunnen bakken, want daar ging het tenslotte allemaal om.

De Bosuil kwam helaas niet in beeld. Blijft er toch nog wat te wensen over.

Minstens acht Ransuilen zagen Arno, Jan en ik vanavond in Rijswijk. Drie takkelingen en een oudervogel op de begraafplaats en twee takkelingen en twee adulten op het naastgelegen volkstuinencomplex. Met dank aan Jan voor de uitnodiging en de excursie! Daar lusten wij ook wel pap van.

Warmer had het welkom terug van de Boomvalken niet kunnen zijn! Ik had er eentje op de kiek staan en toen ik met mijn spulletjes terug naar de auto was gelopen, hoorde ik nummer twee aankekkeren. Rechtsomkeert dus. En niet voor niets zoals je hierboven ziet. Moe ging er klaar voor zitten en pa lustte er wel pap van. Het werd - denk ik wel - mijn mooiste serie ooit! Wat een welkom!