Ik houd het op baltsen. Maar voor hetzelfde geld is het bekvechten wat deze Chileense Flamingo's - onder het toeziend oog van twee (gewone) Flamingo's - aan het doen waren.
Ik trof daar in de Hollandse Delta deze gemengde groep van meer dan vijftig vogels. Aanvankelijk alleen maar met de kop in de veren, maar gelukkig allengs actiever. Tot dit soort acties aan toe.
Ik was er naartoe gegaan naar aanleiding van de uitzending van David Attenborough's Rariteitenkabinet van 21 januari. Daarin stond - naast de Blauwe Vinvis - de Flamingo centraal. Een van de twee wezens met vreemde eetgewoonten. Die hebben wij hier ook, dacht ik toen. En bovendien twee nieuwe soorten voor mij (277 & 278). Vandaar.
De twee linker vogels op de voorgrond zijn 'gewone' en de twee rechter Chileense Flamingo's.
Na de Flamingo's (en het onderstaande Torenvalkvrouwtje dat daar ook in de buurt zat) was de Brouwersdam aan de beurt. Daar zaten de vreemde eendje knap ver weg, maar een paar wist ik te verschalken. Kijk maar:
Voor herhaling vatbaar!!!!!
Hij is gezond en wel, de Grote Burgemeester. John maakte zich dus voor niets zorgen om de vogel. Hij kreeg - aan de hand van zijn foto's van een paar dagen terug - de indruk dat hij olie op zijn verenpak had. Anderen dachten dat hij wellicht 'lek' zou zijn. Nou, niets van dat al dus. Gelukkig maar.
Ondanks het koude mistige weer hadden de Duindorpse Torenvalken er wel zin in. Het mannetje was druk op de versiertour.
Ze zijn er dus nog steeds en maken het duidelijk wél!
Klik op de foto voor een vergroting!
"Het wachten is op een volgende zeldzaamheid." Daarmee besloot ik eergisteren mijn verhaaltje over de Zeekoet, niet wetende dat die al zo snel zou komen opdagen. Dit keer deze Strandleeuwerik. Gisteren zag Josephine hem voor het eerst, maar dat las ik toen te laat. Gelukkig seinde Hans mij vanochtend in dat hij er nog steeds was en tussen de havenhoofdstrandjes heen en weer vloog. Ik er op af. En waarom ik niet gelijk mijn grote lens meenam, begrijp ik zelf achteraf ook niet helemaal. Ik wist immers waar hij zat en dat je daar makkelijk met statief en kanon aan de slag kan. Maar dat is wijsheid achteraf. Hij staat er op en dat telt. Misschien ga ik vanmiddag nog wel even terug met het grotere spul. Wie weet wordt het dus nog veel beter!
P.S.
Nou, vanmiddag was hij dus mooi 'gevlogen'. Jammer dan!
Geholpen door het spuiwater en de ebstroom, liet de Zeekoet zich aan het einde van de ochtend de haven uit drijven. Even later zagen Josephine en Gosse hem tussen de havenhoofden vandaan komen en volle zee kiezen. Het werd tijd! Dit zijn dus waarschijnlijk mijn laatste prentjes van deze vogel. Het wachten is op een volgende zeldzaamheid.
Er bestond even de vrees dat ook de IJsvogels zouden zijn verdwenen. Nou, niet dus. Ik trof het mannetje op het landhoofd van de Duindorpbrug. Dit bewijskiekje dus ter geruststelling! Eén is er in elk geval nog.