Geholpen door het spuiwater en de ebstroom, liet de Zeekoet zich aan het einde van de ochtend de haven uit drijven. Even later zagen Josephine en Gosse hem tussen de havenhoofden vandaan komen en volle zee kiezen. Het werd tijd! Dit zijn dus waarschijnlijk mijn laatste prentjes van deze vogel. Het wachten is op een volgende zeldzaamheid.
Er bestond even de vrees dat ook de IJsvogels zouden zijn verdwenen. Nou, niet dus. Ik trof het mannetje op het landhoofd van de Duindorpbrug. Dit bewijskiekje dus ter geruststelling! Eén is er in elk geval nog.
