"Je vindt het toch niet erg als ik even door eet? Ik ben bijna klaar!" (Een nieuwe soort voor mij trouwens, de Variabele waterjuffer. Met dank aan Antoine van waarneming.nl voor het op naam brengen.)
Als ik wat sneller gereageerd had, had ik nu wellicht een mooie foto gehad van wat volgens mijn boekje een Bandheidelibel zou moeten zijn. Ik zou niet weten wat het anders had moeten wezen. Een gele libel met een duidelijke brede zwarte streep over haar vleugel die de vleugeltip vrij liet. Ik zag haar gisteren tussen de bossage en de sloot, vlakbij het Gemaal De Vereeniging in Leidschendam, op zo'n vijf meter. Ik keek eerst met de kijker inplaats van onmiddellijk te klikken - dom, dom, dom, dom. Toen mij camera was omgezet naar 'libel', was ze vertrokken. Zo eentje staat er verder niet in mijn boekje. En ondanks het feit dat het er eigenlijk te vroeg in het jaar voor is, zette ik haar 'voor anderen' aanvankelijk op waarneming. Maar bij gebrek aan een bewijsplaatje, heb ik haar daar toch maar weer vanaf gehaald. Maar ik ben er heilig van overtuigd dat het er een was. Misschien een escape uit het er tegenover gelegen "Vlinders aan de Vliet", wie weet. Ik heb haar in elk geval gezien, voor wat het waard is.
Ik werd met gezang begroet. Nou ja, als je de bedelroep van een jonge Zanglijster tot de categorie 'zang' mag rekenen. Ik werd er wel vrolijk van in elk geval.
En even verderop trof ik de happy-family Appelvink. Net buiten het bereik van mijn 300 mm - lens, maar vooruit, omdat het zo vertederend is. En toen ze bijna voor mijn neus zouden gaan landen, kwamen er twee dames: "We moeten zeker stil zijn hè.....?!" en weg waren ze. Nooit meer terug gezien. Een beetje grrrrrr dus. Dat dan weer wel!
De Grasmus deed vreselijk zijn/haar best om zijn/haar jong te waarschuwen voor die vreselijke man met dat vreselijke fototoestel. "Hoezo vreselijk?" En trok zich er niets van aan....