Hij was van verre al te horen, de Grote Karekiet in het Wateringse Veld.
Geluid opnemen lukte ondanks de wind dus wel aardig, maar kieken werd een geheel andere zaak. Hij hield mij nauwlettend in de gaten en kwam pas omhoog als ik voor hem buiten beeld was. Een keer dook hij te laat weg en toen had ik hem én mijn bewijsplaatje. Niet mooi, maar omdat het een nieuwe soort voor mij is, mag hij even blijven....
(Hij zou er sinds ± 15 mei bivakkeren, maar is pas de 24e mei voor het eerst op waarneming gezet. In die tijd is dit pas de tweede foto van hem.)