Hopelijk leeft deze jonge Zilvermeeuw nog lang en gelukkig, maar dat heeft dan niet aan de vanger gelegen. Het zat zo:

Ik zag tussen de blokken op het Noordelijk Havenhoofd een meeuw spartelen. Hij bleek het kunstvisje gepikt te hebben waarmee een jeugdige visser aan het 'werphengelen' was. Het beest raakte geheel verward en de jongeling knipte uiteindelijk de lijn door. Het beest dreef af en kon niets meer. Toen hij teruggedreven was tussen de blokken vroeg ik het vissertje hem ertussenuit te halen, zodat ik hem konden ontwarren. Hij weigerde dat onder het motto: Er gaan duizenden meeuwen dood.

Ik ben daarop wat andere vissers langsgegaan om te kijken of een van hen bereid was naar beneden te klauteren, doch mis evenwel. Een toerist belde daarop op mijn verzoek de Dierenambulance. Zij zouden komen, maar in de tussentijd kwamen er wat verse vissers aanlopen waarvan er een onmiddellijk bereid bleek te helpen. Op zijn slippers huppelde hij de blokken af, greep het beest bij de kladden, kreeg een haal over zijn gezicht, maar wist hem uiteindelijk met zijn nagelknippertje te bevrijden. Zij (de meeuw en zijn redder) leven hopelijk nog lang en gelukkig.

En het loze vissertje? Dat was inmiddels het boze vissertje geworden omdat hij zijn 'plug' (het kunstvisje dus) niet terugkreeg; kan je nagaan, zelf de lijn kappen, niet willen redden en dan nog praatjes hebben ook. Billenkoek moest hij hebben!

Ingrid maakte, naast bovenstaand fotoverslag van de redding, zich boos op het manneke en zijn vriendjes en sprak hen aan. Geen succes. Als 'oud wijf' kon zij inpakken en wegwezen. Waar moet dat heen!

Maar gelukkig zijn er ook nog bloklopende 'helden'. Het zal dus wel loslopen.