Met een schuin oog keken ze naar boven, de vrouwelijke Visdiefjes. Zou de man van hun dromen hen nu echt een visje komen brengen? Vaak gebeurde dat met het nodige ritueel. Soms ook had het mannetje pech en werd hij vóór de gedroomde overdracht van zijn cadeau beroofd. Een prachtig gezicht.
Tussen al dat ceremonieel gedoe stonden ook twee buitenbeentjes, een eenzame Grote Stern (zie foto) en een 2de kj Visdief.
Het feest werd ruw verstoord door een hond die er zijn baasje kwam uitlaten. Ik had er toen eigenlijk nog geen genoeg van, maar besloot mijn inspectietocht toch voort te zetten.

De jonge Duindorp-Torenvalken zaten er nog, maar ook nu kon ik niet definitief vaststellen hoeveel het er nu zijn. Ergens tussen de drie en de vijf. Ik blijf ze in de gaten houden.

De Duindorpse Ransuilen hebben zich duidelijk wat verder verstopt. Ik vond er geen een. Gisterenavond hebben twee vogelaars ze zien vliegen, dus vanavond nog maar eens een poging wagen.

Op de terugweg vloog er ter hoogte van de Oude Visafslag nog een Zwartkopmeeuw over. Er zit er dus echt nog een, zoals ik al aangaf aan Michel en Piet. Even door zoeken dus.