Zie je hieronder alleen een zwart vlak of wil je de foto's langzamer en/of groter bekijken? Klik dan hier voor de bijbehorende diapresentatie.

'Ik vrees dat de kleinste dood achter in de kast ligt.' Dat was de opwekkende boodschap die Marius mij onderweg naar de Torenvalken op het Norfolkterrein meegaf. Hij en zijn vrouw hadden er écht maar vier in de kast kunnen ontdekken. Ik beloofde hen de vijfde even te kieken en op mijn site te zetten. Konden ze hem vanavond bewonderen.

En gelukkig kreeg ik gelijk, maar zij ook een beetje. Er waren er inderdaad maar vier thuis, maar nummer vijf hoorde ik luid bedelroepen toen moe met prooi kwam aan vliegen. Hij zat al een knap eind uit te buurt, te weten achter een van de schoorstenen van het poortgebouw. De schoorsteen waar normaal de prooioverdracht tussen pa en ma plaatsvindt. Hij dutte daar prinsheerlijk tussen wat afgewaaide dakpannen op een verlaten nest. Even leek het erop dat hij klem zat in een soort kamconstructie, maar toen het volgende voedseltransport arriveerde, rende hij daar enthousiast op af. Niks klem zitten, gewoon zuinig aan doen met energie. Zo hoort het ook.

Intussen zag ik dat nummer twee ook uit de kast was gekomen. Die zat er in het zonnetje boven op. Had ik dus mooi gemist. Maar ik had er prachtige prentjes voor terug. En trouwens ook nog kunnen vastleggen hoe hij - nummer twee dus - weer terugkeerde op het nest. Nummer één vloog daarna voor mij nog wat van schoorsteen naar schoorsteen en van schoorsteen naar antennemast om vervolgens via een lichtmast ver in het duin te verdwijnen. Of hij - net als nummer twee - de weg terug naar huis zal weten te vinden, dat zien wij morgen dan wel weer. Voor vandaag was het genoeg. Nu wilde ík naar huis.

Een van de dakbedekkers die op het terrein bezig was, wist mij trouwens te vertellen dat het eerste jong gisterenmiddag al achter de schoorsteen zat. Daarmee is het dus een gelijkspel tussen de Watertorenvalken en die van ons. Daar vloog de eerste ook gisteren uit.