Op mijn eerste schreden op de Zandmotor, kwamen de Sneeuwgorzen mij al tegemoet. En toen ik eenmaal mijn krukje had uitgeklapt, kwamen ze zo dichtbij dat mijn scherpstelmechanisme er vaak niets mee kon. Déze jongeling zat net buiten de verplichte anderhalve meter. Leuk toch?
En bij de Velduil was het helemaal dwaas. Ik had net op mijn krukje zitten lunchen toen ik opstond en deze Velduil op een paar met afstand opvloog. Daarop hadden we geen van tweeën gerekend. Voordat ik mijn camera voor mijn oog had en het ding begreep waarop ik wilde scherpstellen, was ik drie kiekjes verder en het beest een paar meter meer.... Dit is het derde! Ook leuk, toch???