Op het zelfde moment dat ik de Bosuiltakkelingen op mijn netvlies kreeg, zag de Sperwer ze ook en zagen zij en ik op onze beurt weer de Sperwer. Een buitengemeen apart moment, begeleid door het verbaasd piepen van de uilskuikens. De Sperwer dreef af, de uiljes gingen verder met knappen en moe bezag dit alles - uiterlijk onbewogen - vanuit haar eigen boom. Die is kennelijk wel wat gewend. En ik? Ik bleef tevreden met beide benen op de grond...
Voor dit alles hadden wij al kennis gemaakt met de plaatselijke Kool-, Pimpel- en Staartmezen, met de Zwart- en Glanskoppen en met dit luidruchtige Winterkoninkje.
Het was mij de Pasen wel, mijnheer Dröge.