Gelukkig dat een van de jonge Sperwers naar huis kwam om te eten, anders had ik ze never-nooit gevonden. Ik was al een uurtje aan het zoeken en ineens was hij daar. Toen hij voldaan was vloog hij een boompje verder en riep even naar zijn familie. Twee jongen gaven antwoord en daarmee gelijk aan waar ze zaten. Een knoepert van een vrouwtje en een duidelijk kleiner mannetje. Die kwamen dus ook op de kiek. Vervolgens hoorde ik moe. Die had ik nog net voordat zij uitviel naar een zielig vogeltje elders in het woud. Ik zag haar er niet mee terug, dus dat was voor eigen consumptie. Een moeder moet ook eten tenslotte!